by Cenk Oğlakçı-2012
by Cenk Oğlakçı-2012
by Cenk Oğlakçı-2012
1 2 3 4 5 6 7 8

 text, direction, stage design: biriken with Gökçe Yiğitel, Okan Urun lighting design: Metin Çelebi  fireplace website desgin: darma music: kim ki o co-production: Bimeras | iDANS, with the support of the Jardin d'Europe network (Jardin d'Europe is funded by the Culture Program of the European Commission)  assistant director: İrem Aydın

Technical details

BERABERCE ÖLMEK

“Artık rastlaşılacak sokaklar yok, her yerde bir kalabalık ama kimse yok, artık küçük yerleşim merkezleri yok, köyler yok, artık otoyollar var, caddeler, sokaklar yok, kentler toprak yüzeyinden siliniyor, havaya dikiliyor, yol kenarlarında duvar gibi yükseliyor, artık denize, kente, ormana açılan kapılar yok, kaçmak için çıkış yok, bütün kapılar korkunun üstüne kapanıyor, siyasi korkunun, nükleer korkunun, yağma, şiddet, bıçak, ölüm korkusunun, hayat hakkında kararı ölüm korkusu veriyor artık, (...)” Marguerite Duras, ARTIK HİÇBİR ŞEY YOK. HER ŞEY HÂLÂ BURADA VE ARTIK HİÇBİR ŞEY YOK, 1980. *

 

Internet'e verilen bir ilan, cevap bekleyen iki karakter. Toplu intihar hayalleri, gitmeden önce kesinlikle yapılması gereken şeyler, bir amaç uğruna ölme düşüncesi… Gündelik ve olağanüstü durum arasına kıstırılmış biri, kendine ve yeryüzünde kapladığı alana son defa bakıyor. Yenecek çok yemek, okunacak çok kitap, izlenecek çok film, çıkılacak çok yol varken bir gün tamamen yok olana kadar kalabalıklaşmaya devam edecek bu dünyada yer açmak. Öylesine bir ölümün yarattığı tuhaf suçluluk duygusuyla, bir apartman dairesinde dışarının hızına karşı konuşmak.  

 

İki karakterin içinde bulundukları coğrafyada ‘kişisel bir eylem olarak’ intihar bir lüks sayılabilir; ve yine aynı coğrafyada ölümler, cinayetler, intihar saldırıları neredeyse doğal karşılanabilir; bu çelişkiye, bazen de bu eylemle fark edilmeyi dilemenin saçmalığı eklenir.

 

Re: Fwd: die in good company siyasi kayıp hali, devrim umudu ve her şeyin sonuna varma düşüncesi etrafında şekilleniyor. biriken bu dördüncü sahne çalışmasında, daha önceki işlerinde de üzerinde düşündüğü kişi-mekân ilişkisi ve sanal benlik, popüler kültürün ve sıradanın içinde insanın kendisini tüketmesi gibi konulara eğiliyor. Bu anlamda Re: Fwd: die in good company, topluluğun people as places as people (2007-2009) isimli yerleştirme performansının devamı niteliğinde düşünülebilir. 

 

Geçmiş temsiller:

*Yeşil Gözler, Metis Yayınları, çev. Nilüfer Güngörmüş, 1990.

 

IDANS ensemble petit

re: Fwd: dıe ın good company

« Il n'y a plus de rues où se voir, il y a du monde partout et il n’y a personne, il n’y a plus de villages, il y a des agglomérations, il n’y a plus de rues, il y a des autoroutes, les villes s’effacent sur le sol, elles en hauteur, emmurent les rues, il n’y a plus d’ouvertures sur la mer, la ville, la forêt, il n’y a plus d’issue pour fuir, toutes les portes se ferment sur la peur, la peur politique, atomique, la peur du pillage, de la violence, des couteaux, de la mort, la peur de la mort décide de la vie, (...) » IL N'Y A PLUS RIEN. TOUT EST ENCORE LÀ ET IL N'Y A PLUS RIEN, Marguerite Duras. *

 

Une annonce sur Internet, deux personnages en attente d'une réponse. Rêves de suicide collectif, tâches à absolument accomplir avant de partir, songer à mourir pour une cause… Une personne coincée entre le quotidien et l’extraordinaire jette un dernier regard sur elle-même et sur sa superficie sur terre : Il y a trop à bouffer, trop à lire, trop à regarder, trop à parcourir … alors faisons plutôt de la place dans ce monde encombré jusqu’à sa propre disparition. Coupable d’un projet de mort gratuite, enfermée avec son double dans un appartement, elle parle en se révoltant contre la vitesse de l'extérieur.

 

Dans le territoire où se situent les deux personnages, « le suicide en tant qu'acte de révolte » est considéré comme un luxe. Or sur ce territoire, les morts, les meurtres, les attentats suicides sont presque naturels. A cette contradiction s'ajoute parfois l'absurdité de vouloir être une héroïne par une telle action.

 

Re: Fwd: die in good company se concentre sur l'espoir d'une révolution et le sentiment d'avoir atteint la fin du monde. Pour sa quatrième création, biriken travaille sur le soi virtuel, le pop et le banal. Re: Fwd: die in good company peut être vu comme la suite de l’installation-performance people as places as people (2007-2009).

 

* Les Yeux Verts, Marguerite Duras, Editions Cahiers du Cinéma, 1987.

RE: FWD: DIE IN GOOD COMPANY

“There are no more streets where we can get together, it’s crowded all over and no one is there, there are no more villages, there are developments, there are no more streets, there are thruways, the cities are blotted out on the ground, they go straight up, wall in streets, there are no more openings on the sea, the city, the forest, there’s no way out to escape, all the doors close on fear, political, atomic fear, fear of looting, of violence, of knives, of death, the fear of death decides life, (...)”  Marguerite Duras, THERE’S NO MORE ANYTHING. IT’S ALL STILL THERE AND THERE’S NO MORE ANYTHING, 1980. *

 

A post on the Internet, two characters waiting for a reply. Visions of mass suicide, a bucket list, the idea of dying for a cause… Someone trapped between the mundane and the extraordinary, is taking a final look at the space she/he occupies on earth. To make a little more room on this planet on its way to annihilation by over population, when there are so many meals to be had, so many books to be read, so many movies to be watched and so many journeys to be taken. To speak, in an apartment, against the swift pace of the life outside, all the while carrying a peculiar guilt over a random death.

 

The geography that these two characters reside in may consider suicide as a personal act a luxury ; and in this very same geography, deaths, murders and suicide attacks may be considered ordinary. Add to this conflict the ridiculous wish of being noticed through such an act...

 

Re: Fwd: die in good company is based on political loss, dreams of a revolution and the idea of reaching the end of all. In their fourth stage performance, biriken touches on topics that they had also explored in their previous works such as self-space relationship and virtual self, self consumption in the popular culture and the ordinary. In this light  Re: Fwd: die in good company can be seen as a sequel to their installation  people as places as people (2007-2009). 

 

Past shows:

*Green Eyes, Columbia University Press, translated by Carol Barko, 1990.

 

IDANS ensemble petit